Choroby Które Częściej Występują I Rozwijają Się W Czasie Menopauzy

W okresie menopauzy i przekwitania jesteśmy bardziej narażone na niektóre choroby różnych układów naszego organizmu. Poniżej przedstawię wam choroby które najczęściej występują i pojawiają się u kobiet po 45 rokiem życia.

Najczęstsze Choroby Okresu Menopauzy

Starzenie się układu moczowo-płciowego – Genitalia kobiety, jej cewka moczowa oraz pęcherz wyposażone są w wiele receptorów estrogennych. Kiedy w organizmie znajduje się odpowiednie stężenie hormonów estrogenowych, receptory utrzymują cały układ moczowo-płciowy we właściwym stanie. Z kolei kiedy zaczyna ich brakować, pojawia się atrofia narządów i zwiększona podatność na różnego rodzaju infekcje. Krocze oraz pochwa stają się wysuszone, ulegają częstym podrażnieniom, swędzą. Wszystko to w efekcie objawia się bólem w czasie stosunków płciowych. Dodatkowo towarzyszy temu uczucie parcia na mocz oraz niemożność utrzymania go. Dolegliwości te to najczęstsza przyczyna wizyt u ginekologa wśród kobiet w okresie klimakterium. Wszystkie inne objawy menopauzy przeczytasz w osobnym artykule na naszej stronie.

Choroby Układu Moczowo Rozrodczego

1) Nietrzymanie Moczu

Dolegliwość ta wiąże sie z osłabieniem lub też nadmierną aktywnością zwieracza przy ujściu pecherza. Nie jest to schorzenie zagrażające życiu, jednak jest dosyć kłopotliwe i może „uwiązać” chorego w domu. Na skutek niedoboru estrogenów, wzmożonej pobudliwości pęcherza, stanów zapalnych lub cukrzycy przestaje prawidłowo działać zwieracz.

Istnieją trzy tytpy nietrzymania moczu:

• typ uciskowy podczas którego następuje „popuszczanie” niewielkich ilości w trakcie śmiechu, kaszlu, dźwigania lub kichania
• typ nagły czyli niespodziewane i naglące uczucie parcia spowodowane często zmianą pozycji ciała, np. wyprostowaniem się
• typ mieszany czyli naprzemienne „popuszczanie” i parcie świadczące o podwójnej dysfunkcji zwieracza

W przypadku gdy nietrzymanie moczu wiąże sie ściśle z osłabieniem mięśni dna miednicy, pomocne mogą okazać się ćwiczenia Kegela czyli napinanie i rozluźnianie okolic dróg rodnych. Jeśli natomiast zaobserwowałaś u siebie objawy odpowiadające typowi „nagłemu”, postaraj się średnio co dwie godziny opróżniać pęcherz i unikaj moczopędnych napojów jak np. kawa czy herbata, dodatkowo wspomagaj się tabletkami takimi jak urinofix na nietrzymanie moczu, który został stworzony właśnie na tego typu problemy. W przypadku „popuszczania”, np. przed planowanym wysiłkiem zakładaj tampon. Przy leczeniu nietrzymana moczu pierwszego typu czasami wystarcza krem z estrogenami lub też inna hormonalna terapia zastępcza, w ciąższych wypadkach jedynym ratunkiem jest zabieg chirurgiczny.

2) Cysty jajnikowe

Cysty jajnikowe wypełnione są galaretowatym płynem, mogą osiągać aż 50 cm średnicy, wówczas tkanka jajnika ma postać tylko cienkiej otoczki. Większość z cyst ma niezłośliwy charakter, jeśli są niewielkie nie dają żadnych objawów, jednak w miarę wzrostu może wystąpić wypukłość brzucha. Duże cysty uciskają sąsiednie narządy, powodując zadyszkę, żylaki, parcie na mocz, opuchnięcie kostek, wymioty i obstrukcję.

Do krwawienia z pochwy dochodzi tylko wtedy, kiedy cysta wydziela estrogeny. Zdarza się, że cysta tworzy się na szypule i w efekcie jej nagłego skręcenia chora odczuwa w dole brzucha ostry ból. Każdy taki przypadek wymaga zbadania przez ginekologa. By zdiagnozować cystę należy wykonać ultrasonografię lub laparoskopię. Cysty, bez względu na rozmiar powinny być poddane zabiegowi chirurgicznemu, ponieważ tylko badanie mikroskopowe pozwala odróżnić guz złośliwy od niezłośliwego.

3) Świąd sromu

Swędzenie oznacza niedobór estrogenów i nasila się zwłaszcza w nocy, a także podczas upławów, w takich przypadkach warto zrobić podstawowe badania kontrolne. Może ono być skutkiem drożdżycy pochwy, zapalenia dróg moczowych oraz cukrzycy. Zdarzają sie rówież przypadki, że jego źródłem są czynniki psychogenne. Nieustanne drapanie się sprawia przyjemność i może doprowadzić nawet do orgazmu, który kończy się niestety owrzodzeniami, ranami i jeszcze gorszym swędzeniem.

By temu zapobiec staraj sie nie drapać, a jaśli stan taki trwa więcej niż kilka dni zgłoś się z tą dolegliwością do lekarza. Dbaj o higienę osobistą, lecz unikaj mydła i innych detergentów. Myj się letnią lub ciepłą wodą i smaruj podrażnione miejsca silikonowym kremem do rąk. Nie używaj specyfików znieczulających w sprayu poniewą mogą wywoływać reakcę alergiczną potęgującą uczucie swędzenia.

Sprawdź także: Menozina Meno na menopauzę

4) Menorrhagia

Menorrhagia oznacza zbyt obfite krwawienia miesięczne. Dochodzi do nich przy różnych zmianach w obrębie macicy takich jak mięśniaki, polipy, gruczolistości (endometrioza), rak czy zaburzenia układu krzepnięcia. Podstawowym problemem przy diagnozie jest trudna do wytyczenia granica między menstruacją obfitszą niż normalnie a menstruacją krwotoczną.

Zazwyczaj kobieta traci od 30 do 50 ml krwi, natomiast o miesiączce krwiotocznej mówimy wtedy, gdy utrata wynosi 80 i więcej ml. Sytuacja taka często spowodowana jest brakiem progesteronu, śluzówka macicy rozrasta się nadmiernie, a to prowadzi do obfitej i przedłużającej się menstruacji. By złagodzić zbyt obfite miesiączki można do swojej zdrowej diety włączyć duże ilości bioflawonoidów, które znajdują się w owocach cytrusowych. Lepiej nie pić też alkoholu ponieważ hamuje on proces tworzenia się płytek krwi i wywołuje obniżoną krzepliwość krwi podobnie jak w przypadku aspiryny.

W trakcie menstruacji najlepiej unikać też gorących kąpieli ponieważ wpływają na poszerzanie naczyń krwionośnych. Menorrhagia może wywoływać anemię dlatego należy regularnie robić badania morfologiczne, by w razie niskiego poziomu hemoglobiny zacząć od razu uzupełniać żelazo.

Badanie krwi pozwala też na wykrycie niedoboru progesteronu dzięki czemu można zapobiegać mu podając ten hormon w drugiej połowie cyklu. By zdiagnozować tą przypadłość przede wszystkim należy najpierw wykluczyć wszelkie przyczyny organiczne w postaci zmian w obrębie macicy oraz zaburzeń krzepliwości. Kobiety powyżej 45 roku życia powinny mieć także wykonane badania w celu wykluczenia ewentualnych zmian nowotworowych.

5) Zapalenie pęcherza

Pęcherz kobiet zwłaszcza po menopauzie jest niezwykle podatny na wszelkiego rodzaju infekcje. Cewka moczowa kobiet jest znacznie krótsza niż cewka mężczyzn dlatego to właśnie żeńskiej płci częściej dotyczą problemy z pęcherzem. Wszystkie niemal zapalenia pęcherza powodują bakterie, które przedostały się do cewki. Niezwykle ważną sprawą jest tu natychmiastowe i staranne leczenie wszelkich infekcji, tak by nie doszło do stanu przewlekłego. Objawy zapalenia pęcherza są niezwykle dokuczliwe i potrafią uprzykrzyć życie każdej kobiecie. Najczęstsze objawy to:

• częste oraz naglące parcia, z popuszczaniem moczu wbrew woli, przy czym najczęściej okazuje się, że było go niewiele. Jest to efekt podrażnienia śluzówki, który sprawia, że nawet kilka kropli moczu zmusza mięsień pęcherza do skurczu.
• ostry ból przy oddawaniu moczu
• „ciągnący” ból w dole brzucha promieniujący czasami do pleców (może się to łączyć także z chorobą nerek, w takim przypadku jak najszybciej udaj się do lekarza)
• krew w moczu – nawet lekko różowe zabarwienie świadczy o poważnym zapaleniu śluzówki pęcherza moczowego

Przyczyny zapalenie pęcherza i jak sobie z tym radzić

Przyczyn zapalenia pęcherza i podobnych infekcji układu moczowo-płciowego jest kilka. Najczęściej powodują je bakterii z grupy E.coli, które obecne są w jelitach i odbytnicy. Do cewki moczowej przedostają się poprzez:

• brak odpowiedniej higieny osobistej
• częste i intensywne stosunki płciowe
• założenie cewnika
• przewlekłe zapalenie szyjki macicy lub pochwy
• wypadniecie przedniej ściany pochwy
• reakcja alergiczna na perfumowane płyny do higieny intymnej, płyny do kąpieli itp.
• deficyt hormonalny
• zbyt ciasna bielizna podrażniająca cewkę moczową
• nadmierne użycie środków plemnikobójczych, przetrzymywanie tamponów, podrażnienie pochwy przez niedopasowany krążek antykoncepcyjny
• podrażnienie ujścia cewki moczowej przez mydło, wodę lub zbyt energiczne podcieranie się

W sytuacji, kiedy mamy do czynienia z zapaleniem pęcherza należy przede wszystkim pić dużo wody i soków rozcieńczonych w wodzie. E.coli nie rozmnażają się w moczu o odczynie zasadowym – w tym celu rozpuść łyżeczkę sody oczyszczonej w szklance wody i wypij trzykrotnie taką mieszankę w ciągu pierwszych pięciu godzin od pojawienia się objawów. Oprócz tego myj ręce po każdej wizycie w ubikacji, podcieraj krocze od przodu do tyłu zwilżoną watą, nie używaj mydła. Wszystkie te zabiegi wykonuj delikatnie. Można wspomóc się produktami na nietrzymanie moczu jak cystonette. Jeśli zapalenie spowodowane jest np. kontaktami seksualnymi lepiej zrezygnuj z nich na jakiś czas, lub zacznij stosować żel nawilżający. Po każdym stosunku należy się podmyć i oddać mocz.

Na problem z niskim libido sprawdź: Stimido

6) Wypadania Narządów

ięśnie miednicy ulegając wraz z wiekiem osłabieniu nie są już w stanie podtrzymywać umieszczonych w niej narządów takich jak macica, pęcherz, cewka moczowa, odbytnica. Zaczynają one obniżać się i wypadają. Gdy w jamie brzusznej wzrasta ciśnienie na przykład podczas kaszlu lub wypróżniania, wypadanie narządów jest widoczne najbardziej.

Wypadanie macicy

Wypadanie macicy jest efektem procesu zwiotczenia mięśni i ścięgien. Macica może „opuścić się” nawet do pochwy wywołując przy tym miejscowe podrażnienie a także ból w krzyżu połączone z niepokojącym uczuciem, że za chwilę wszystkie wnętrzności wypadną na zewnątrz.

Wypadanie macicy podzielone zostało na trzy stopnie. Pierwszy stopień charakteryzuje się zsunięciem macicy do pochwy, drugi ma miejsce wtedy gdy szyjka sterczy z pochwy, natomiast kidy i szyjka i macica ukazują się na zewnątrz pochwy mówimy o trzecim stopniu wypadania macicy. Ta nieprzyjemna dolegliwość może być także następstwem licznych porodów, nadmiernych wysiłków fizycznych, lub wyczynowego uprawiania sportu. Dodatko stan ten pogłębia obstrukcja oraz chroniczny kaszel.

Wypadanie cewki moczowej – cewka obniża się wzdłuż przedniej ściany pochwy, a podrażniony nabłonek przyczynia się do częstego oddawania moczu.

Wypadanie odbytu – przednia ściana odbytu obniża się wzdłuż tylnej ściany pochwy co najbardziej jest uciążliwe w trakcie wypróżniania. Niekiedy jest tak, że aby umożliwić wypróżnienie trzeba włożyć palec i podtrzymać tylną ścianę pochwy.

Wypadanie pęcherza prawie zawsze prowadzi do stanów zapalnych. Kiedy pęcherz zwisa poniżej ujścia cewki ciężko jest oddać mocz. Należy wtedy przycisnąć uwypukloną część palcem.

Jeśli wypadanie narządów występuje w jeszcze mało zaawansowanym stadium można stosować zastępczą terapię hormonalną, która powstrzymuje zanikowe zmiany tkanek, powodowane niedoborem estrogenów. Kobietom starszym z przeciwskazaniami do operacji, zaleca się specjalny krążek dopochwowy podtrzymujący szyjkę oraz macicę, jednak nie powinno się go nosić długo ze względu na występowanie podrażnień nabłonka.

Zabiegu chirurgicznego wymaga wypadanie narządów III stopnia. Wykonuje się go poprzez pochwę i skraca się wiązadła maciczne, niekiedy pojawia się konieczność usunięcia całej macicy. By zapobiec tym przykrym procesom można zawczasu zacząć uprawiać ćwiczenia wzmacniające mięśnie dna miednicy, unikać nadmiernych wysiłków fizycznych i najlepiej rzucić palenie szczególnie gdy towarzyszy temu kaszel. Należy dbać także o prawidłowe wypróżnienia, jeść wiele owoców i warzyw zawierających błonnik. Pewniej i lepiej można się także poczuć nosząc dobrze skrojony pas, lub specjalną bieliznę.

7) Mięsniaki

Mięśniaki to wolno rosnące niezłośliwe guzy, które tworzą się w ścianie macicy lub na jej śluzówce. Nie wiadomo dokładnie jakie są przyczyny ich powstawania, wiadomo natomiast, że wiąże się to z poziomem estrogenów. Zdarzają się, choć rzadko nawet przed 20. rokiem życia, między 35. a 45. rokiem życia dotyczą prawie 20% kobiet, a po przekroczeniu 80. roku życia cierpi na nie aż 25% kobiet.

Ten wzrost zachorowań wiąże się z nadmiarem estrogenów – w latach poprzedzających okres klimakterium spada produkcja antagonistycznego progesteronu. Po zakończeniu menopauzy mięśniaki zaczynają się obkurczać, lecz jeśli jednak nadal się powiększają nie wolno tego bagatelizować ponieważ guzy te wykazują skłonności do zezłośliwienia. Niewielkie mięśniaki przeważnie nie dają żadnych objawów, jeśli natomiast zniekształcają macicę może dochodzić do obfitych lub długich menstruacji prowadzących do anemii.

Mięśniaki o sporych rozmiarach mogą uciskać pęcherz i kiszkę stolcową powowodując częste parcia, bóle i obstrukcję. Niekiedy mięśniak znajdujący się w ścianie macicy skręca się wokół szypuły objawiając się nagłym i ostrym bólem w dole brzucha. By zdiagnozować mięśniaka należy wykonać badanie ultrasonograficzne (USG), najczęściej jednak wystarcza nawet samo badanie ginekologiczne – mięśniakowata macica w dotyku jest „wyboista”. Niewielkie mięśniaki najczęściej nie wymagają leczenia, a jedynie regularnej kontroli. Wskazaniem do operacji jest np. uporczywy ból i obfite krwawienia.

Choroby Kości I Stawów

1) Choroba zwyrodnieniowa stawów

Schorzenie to dotyczy niemal każdego człowieka po 60 roku życia. Zwyrodnienie jest bardzo często rezultatem nadmiernego przeciążenia stawów wynikającego z otyłości, nieprawidłowej budowy ciała czy anomalii rozwojowych. Dotyczy najczęściej tych partii ciała, gdzie wcześniej doszło do jakiegoś urazu mechanicznego albo zbyt dużej eksploatacji (np. u sportowców).

Zdrowy staw „wyścielony” jest chrząstką i wypełniony kaletkami maziowymi. Wraz z upływem lat chrząstka staje się nierówna, „płatkowata”, a jej małe kawałki odrywają się od stawu. Zwyrodnienie stawów uszkadza najczęściej stawy biodrowe i kolanowe, skokowe i stawy stóp.

Tworzą się wałowate naddatki na krawędzich. Podobny proces odbywa się na powierzchni kręgów uniemożliwiając poruszanie szyją. Ucisk naddatku na nerw w szyjnej części kręgosłupa powoduje ból łokcia, ramienia i nawet palców. Podrażnienie nerwu kulszowego powoduje ból pośladka, promieniujący do nogi.

Kobiety po menopauzie czasami cierpią na tzw. guzki Heberdena czyli zgrubienia stawów na końcu palców.Objawy towarzyszące temu schorzeniu to bóle, obrzmienia i sztywność utrudniające podstawowe codzienne czynności jak chodzenie, ubieranie się czy nawet sen. Dodatkowo dochodzi do kurczenia się i wiotczenia przyległych mięśni, które jeśli nie są używane degenerują się.

2) Gościec stawowy

Schorzenie to dotyczy głównie stawów nadgarstka a także palców rąk i nóg. Objawia się najczęściej w postaci nawracających ataków bólu, opuchnięcia i sztywnienia co może prowadzić do deformacji. W odróżnieniu od zwyrodnienia, gościec jest chorobą autoimmunologiczną, więc organizm traktuje swoje tkanki jak intruzów i niszczy je.

Gościec to choroba, która dotyka osoby w każdym wieku, znacznie częściej kobiety, niż mężczyzn. Choroba ujawnia się pomału. Początkowo występują stany podgorączkowe i słabsze pobolewania, gościec to choroba, która rzadko atakuje od razu. Zazwyczaj na początku daje poczucie „rozbicia” i zmęczenia, można ją pomylić nawet z grypą. W kolejnym etapie stawy stają się zaczerwienione, obrzmiałe, bolą podczas dotyku, są sztywne i ciepłe. Proces ten zaczyna obejmować przyległe wiązadła, ścięgna oraz mięśnie. Trudno coś chwycić w palce, a w zetknięciu z czymś zimnym robią się one zupełnie blade.

Opuchnięty przegub może dodatkowo podrażniać nerw pośrodkowy, co wpływa na rozwój zespołu uciskowego kanału nadgarstka dającego dolegliwości bólowe oraz uczucie mrowienia. Może dochodzić także do rozwoju zapalenia pochewek w ścięgnach, wtedy wspomagamy się skutecznymi preparatami na stawy

Gościec może zaatakować stopy, ramiona, kolana i stawy szyjne. Osoby dotknięte tą chorobą mają kłopoty ze wstawaniem z łóżka, z ubieraniem się, doskwiera im często poranna sztywność. U niektórych pacjentów dochodzi do tworzenia się podskórnych guzków szczególnie w miejscach narażonych bezpośrednio na ucisk i tarcie, w pewnych przypadkach może dochodzić też do zapalenia kaletek maziowych. 

Gościec może powodować anemię. Na kończynach mogą powstawać owrzodzenia, spowodowane zaburzeniami krążenia, w efekcie zaniku gruczołów łzowych i ślinowych usta i oczy robią sie suche i pieką, śledziona i węzły chłonne powiększają się, co bardzo negatywnie wpływa na współistniejącą anemię.

By rozpoznać gościec wystarczy wykonać zdjęcie rentgenowskie oraz stwierdzić poranną sztywność. Dodatkowe badanie krwi również jest w stanie wskazać obecność specjalnych przeciwciał, jednak nie u wszystkich chorych.

3) Endoproteza stawu biodrowego

wyrodnienie sawu biodrowego, może być tak bolesne, że całkowicie może unieruchamiać chorego.

Zmiany w stawach są wynikiem naturalnego procesu starzenia się tkanki chrzęstnej, niewłaściwego trybu życia oraz innych wcześniej przechodzonych chorób takich jak dysplazja, uraz, zaburzenia przemiany materii, stany zapalne i gruźlicze. Istotnym czynnikiem, który również predysponuje do rozwoju zmian są skłonności genetyczne oraz wrodzone lub nabyte nieprawidłowości w budowie stawu. Sumowanie się przez lata tych różnych czynników prowadzi do stopniowego niszczenia chrząstek stawowych i tworzenia się zmian w nasadach kostnych.

Niegdyś gładkie i błyszczące powierzchnie stawowe pod wpływem szkodliwych czynników ulegają zniszczeniu, jednak ten etap choroby jest njaczęściej bagatelizowany. Niewielki ból w pachwinie, pośladku lub udzie nie budzi u chorego większego niepokoju, a minimalizowanie go środkami przeciwbólowymi pozwala na dalszy rozwój choroby. Jedynym rozwiązaniem jest wówczas usunięcie główki kości udowej i zastąpienie jej sztucznym stawem. Zabieg ten przeprowadza się także w przypadku poważniejszych złamań i zaawansowanego gośćca.

Endoprotezy stawu biodrowego można podzielić na:

• cementowe przeznaczone dla osób starszych (powyżej 65 lat) oraz dla tych z osteoporozą czyli ze znacznie zmniejszoną masą kostną
• bezcementowe – wkręcane do kości, które ze względu na większą wytrzymałość zaleca się młodszym pacjentom z wtórnymi zmianami zwyrodnieniowymi stawu,
• zakładane systemem BHR – czyli wzmacnianie specjalnym kapturkiem głowy kości udowej przy pozostawieniu nienaruszonej panewki stawu. Ta metoda dotyczy jedynie młodych osób, u których proces niszczenia nie objął panewki stawu.

Pacjentów czeka długa rekonwalescencja po takim zabiegu, jednak są duże szanse na odzyskanie zdolności poruszania się. Właściwie skonstruowana, dobrana i założona endoproteza – mimo iż zdecydowanie poprawia jakość życia chorego, nie jest w stanie zastąpić naturalnego stawu. Bardzo istotne jest właściwe postępowanie usprawniające, dzięki któremu endoproteza będzie służyć dłużej i lepiej.

Zwłaszcza bezpośrednio w okresie pozabiegowym niezbędna jest wyjątkowa ochrona protezy przed zwichnięciem, co wiąże się ściśle z odpowiednim ułożeniem operowanej kończyny. W początkowym okresie rehabilitacji pacjent nie może obciążać biodra, dlatego do chodzenia niezbędne są kule łokciowe – najpierw dwie, a potem jedna po stronie przeciwnej do operowanego stawu. Przy endoprotezie cementowej już po 2–3 miesiącach chory jest w stanie chodzić bez kul, a przy bezcementowej ten okres wydłuża się do 3–6 miesięcy.

4) Złamanie Kości

Do złamań kosci dochodzi w każdym wieku, zdarzają się wśród obu płci z podobną częstotliwością, najczęściej w okresie zimowym, jednak czynnikiem znacznie predysponującym do pojawiania się częstszych złamań kości jest menopauza u kobiet. Na skutek osteoporozy często idącej w parze z menopauzą, kości stają się kruche, a niektóre miejsca jak np. nadgarstek stają się szczególnie podatne na złamania.

Najwięcej problemów spraiwać może kręgosłup. Po przekroczeniu 50 roku życia kobiety bardzo szybko tracą masę kostną, krążki międzykręgowe z trudem utrzymują się w pozycji poziomej, a samych kręgach dochodzi do niewykrywalnych, drobnych pęknięć.

Kręgosłup wykrzywia się i ścieśnia czasami nawet o kilkanaście cm, tworząc charaktereystyczny dla starszych pań tzw. „garb wdowy”. Kolejnym częstym urazem kości jest złamanie Collesa czyli nagdarstka i przedramienia, do którego dochodzi w sytuacji kiedy usiłujemy zapobiec upadkowi, podpierając się ręką, a osłabione kości nie wytrzymują cieżaru ciała. Złamanie kości biodrowej to bardzo poważny uraz,  który może spowodować nawet niegroźny upadek. Jego skutkiem może być trwałe kalectwo, a w najlepszym wypadku kuracja pochłaniająca sporo pieniędzy.

Choroby Układu Krążenia I Serca

1) Miażdżyca

Miażdżyca corocznie zbiera potężne żniwo śmierci. Jest to schorzenie ścian tętnic, polegające na tym, że ich wewnętrzne błony grubieją i twardnieją. Zwęża się światło naczynia co w konsekwencji hamuje przepływ krwi i podwyższa ciśnienie. Na błonie naczyniowej odkładają się płytki złożone z substancji tłuszczowych, ich ulubionym miejscem są rozgałęzienia tętnic. Proces ten narasta wraz z wiekiem, co sprzyja tworzeniu się zakrzepów.

Czasami przemieszczają sie one, blokując w ten sposób mniejsze naczynia krwionośne. Miażdżyca, utrudniając przepływ krwi w tętnicach zaopatrujących np. nerki, kończyny i narządy wewnętrzne wywołuje inne poważne schorzenia. Wysokie miejsce w statystyce zgonów spowodowanych miażdżycą zajmują choroba wieńcowa oraz udary mózgowe.

Choroba miażdżycowa dotyka głównie mężczyzn oraz kobiety w starszym wieku. Statystyki mówią, że pomiędzy 35. a 44. rokiem życia miażdżyca zabija sześć razy więcej mężczyzn niż kobiet, natomiast już po 55. roku życia proporcje te się wyrównują, co z pewnością jest wynikiem niedoboru estrogenów.

Badania naukowe dowodzą, że istnieje także ścisły związek, pomiędzy miażdżycą a otyłością, paleniem, nadciśnieniem, klimakterium, brakiem ruchu, wysokim poziomem cholesterolu, cukrzycą i dziedzicznością.

Sprawdź: Lipid Control Plus na wysoki cholesterol

Jak Objawia Się Miażdżyca ?

Objawy zaczynamy odczuwać dopiero w momencie kiedy zwężenie światła naczyń upośledza przepływ krwi, pojawia się ból w klatece piersiowej w trakcie wysiłku czyli dusznica bolesna, oraz chromanie przestankowe czyli ból w nogach w czasie chodzenia, ustający w spoczynku. W przypadku kiedy miażdżyca umiejscowiła się w tętnicach zaopatrujących mózg w krew, może dochodzić do zawrotów głowy, omdleń oraz kłopotów z widzeniem. Kiedy objawy miażdżycy są już tak wyraźne, jest za późno na odwrót choroby.

Należy wówczas stosować środki przeciwzakrzepowe, zapobiegające powstawaniu zatorów, a także środki rozszerzające naczynia krwionośne. Pacjentom, nie reagującym na leki, zagrożonym dalszymi komplikacjami wykonuje się zabiegi chirurgiczne. Profilaktyka powinna polegać na minimalizowaniu czynników ryzyka, a więc na rzuceniu palenia, regularnym kontrolowaniu ciśnienia, na niespożywaniu nasyconych tłuszczów, leczeniu cukrzycy jeśli również występuje oraz na gimnastykowaniu się.

Kobietom zalecana jest także ZTH, ponieważ estrogeny zapobiegają powstawaniu złogów tłuszczowych i skrzepów, nadciśnieniu oraz wysokiemu poziomowi cukru. Stosowanie zastępczej terapii hormonalnej obniża ryzyko o połowę.

2) Choroba wieńcowa

W statystyce zgonów spowodowanych miażdżycą wysokie miejsce zajmują choroba wieńcowa oraz udary mózgowe.

Choroba wieńcowa to schorzenie które „rujnuje” serce wskutek niedotlenienia. Objawia się napadami dusznicy bolesnej oraz zawałami serca. Dusznica bolesna pojawia się zazwyczaj w czasie wysiłku fizycznego i objawia się zwykle bólem po środku klatki piersiowej i w lewej ręce, który zmniejsza się w spoczynku. Ma on charakter dławiący albo gniotący, promieniuje też czasem do ramienia, szyi i szczęki.

Choroba wieńcowa polega na tym, że poprzez zwężone naczynia wieńcowe do serca dociera niewystarczająca ilość krwi a przez to i tlenu. Świetnym rozwiązaniem w starszym wieku może okazać się suplement wspomagający serce o nazwie corsanum. W czasie menopauzy kobiety tracą swój „parasol ochronny” w postaci estrogenów przez co stają się równie podatne na chorobę wieńcową jak mężczyźni.

3) Zawał Mięśnia Sercowego

Kiedy zakrzep zamyka światło jednego z naczyń wieńcowych zostaje zablokowany dopływ krwi do serca – mówimy wtedy o zawale serca. Objawem głównym jest ostry ból zbliżony do napadu dusznicy, ale niekoniecznie wiąże się z wysiłkiem i nie przemija w spoczynku. Pacjent może odczuwać nieprzyjemne dreszcze, mdłości, może pocić się, a nawet stracić przytomność. Przebieg zawału potwierdza badanie EKG oraz badanie poziomu określonych enzymów, które są wydzielane przez uszkodzony mięsień.

4) Nadciśnienie

Ciśnienie krwi wzrasta w momencie kiedy odczuwamy stres lub pod wpływem wysiłku, ryzyko nadciśnienia zwiększa się także wraz z wiekiem. Niektóre osoby, mimo warunków pełnego komfortu, stale mają podwyższone ciśnienie krwi. Wysokość ciśnienia okreśłają dwie wartości liczbowe, np. 120/80 i oznaczają one wysokość słupka rtęci w milimetrach.

Pierwsza liczba oznacza ciśnienie skurczowe wywoływane przez napływ krwi do aorty, druga określa ciśnienie rozkurczowe, czyli moment kiedy komory „odpoczywają” w przerwie między następnymi uderzeniami. Nadciśnienie jest schorzeniem częściej występującym wśród mężczyzn i nasila się wraz z wiekiem. Powstaje ono na skutek zwiększonego oporu w naczyniach krwionośnych, które w miarę upływu lat sztywnieją i zaciskają się pod wpływem różnych czynników.

Nadciśnienie nie daje wyraźnych objawów, wykrywane jest zazwyczaj w czasie rutynowego badania lekarskiego. W pewnych przypadkach występują także bóle i zawroty głowy, zaburzenia widzenia, zasłabnięcia, a w cięższych przypadkach nawet napady padaczki. Silne i ciągłe nadciśnienie jest obciążeniem dla serca i naczyń krwionośnych, prowadzi do udarów i niewydolności, uszkadza nerki i siatkówkę oka.

Każda kobieta będąca zwłaszcza w okresie klimakterium powinna mierzyć ciśnienie co najmniej raz w roku. By rozpoznać nadciśnienie wystarczy trzykrotnie stwierdzić, że w stanie spoczynku jest ono wyższe od normy. Jeśli cierpisz na nadciśnienie przede wszystkim musisz zmienić swój styl życia. Pozbądź się szkodliwych nałogów, dbaj o utrzymanie odpowiedniej wagi ciała, zacznij się gimnastykować, ogranicz sól i tłuste potrawy.

Do czynników predysponujących do występienia choroby nadciśnieniowej należą:

• klimakterium
• palenia
• otyłość
• dziedziczność
• nadużywanie alkoholu
• siedzący tryb życia
• stres
• zaawansowany wiek

5) Udar Mózgu

Udar mózgowy jest niebezpiecznym powikłaniem choroby nadciśnieniowej. Dochodzi do niego kiedy ustaje dopływ krwi do mózgu albo gdy krew wycieka z pękniętego naczynia. Tkanka mózgowa ulega uszkodzeniu, co z kolei może powodować różnorakie konsekwencje w zależności od lokalizacji, np: zaburzenia czucia, mowy, ruchu lub widzenia. 

Aż 60% udarów powoduje zakrzep thrombosis, który tworzy się w ścianie naczynia wywołując jego niedrożność. Pozostałe przypadki powodują zatory blokujące tętnicę mózgową pęcherzykiem powietrza lub skrzepem który dotarł tu z innej części ciała. Pozbawiona wówczas tlenu tkanka mózgu zaczyna szybko obumierać. Przyczyną udarów mogą być także krwotoki z pękniętych naczyń.

Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia udaru mózgu:

• wiek
• nadciśnienie
• choroba wieńcowa
• miażdżyca
• duża liczba czerwonych ciałek we krwi
• podwyższony poziom tłuszczów
• antykoncepcja starszej generacji

Osoby, które po udarze są unieruchomione w łóżku mogą mieć problem z zapaleniem płuc lub z zakrzepowym zapaleniem żył, które grozi zawałem płuc jeśli zakrzep dostanie się do arterii płucnej.

Objawy udaru:

• ból i zawroty głowy
• zaburzenia widzenia
• niewyraźna mowa
• kłopoty z połykaniem
• zaburzenia mowy, a nawet jej utrata
• zaburzenia ruchu lub paraliż lewej strony w przypadku porażenia prawej półkuli mózgu (i analogicznie prawej strony ciała w przypadku porażenia lewej półkuli)

Większość pacjentów, po pierwszym udarze wraca do formy ucząc się od początku jak chodzić, mówić itp. Ok. 5% osób po udarze wymaga stałej, zinstytucjonizowanej opieki przez wiele lat, a jeśli udar kończy się trwałym inwalidztwem, wówczas niezbędna jest terapia zajęciowa.

Inne Choroby Występujące Częściej W Trakcie Przekwitania

1) Cukrzyca

Cukrzyca to choroba polegająca na niedoborze insuliny. Rozróżniamy jej dwa typy – w pierwszym organizm nie wytwarza w ogóle hormonu i trzeba go dostarczać za pomocą zastrzyków, w drugim organizm wytwarza insulinę w niewystarczającej ilości. Ten drugi typ jest najczęściej spotykany u kobiet po 40. roku życia.

Insulina to hormon wydzielany przez trzustkę, który odpowiada za przemianę węglowodanów. Jej niedobór prowadzi do wzrostu poziomu cukru we krwi, który następnie wydalany jest razem z moczem. Objawami najczęściej występującymi są zmęczenie, szybki spadek masy ciała, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, problemy z widzeniem oraz świąd sromu.

Cukrzyca jest ściśle powiązana z otyłością. Nadwaga połączona ze sporym spożywaniem węglowodanów podnosi poziom cukru we krwi, a z tym trzustka niestety nie może sobie poradzić. Czynnikami predysponującymi do wystąpienia cukrzycy są także dziedziczność oraz wiek. Najlepiej więc „dmuchać na gorące” i nie dopuszczać do nadwagi, zmodyfikować dietę. Szczegółowych wskazań dietetycznych udziela lekarz diabetolog. Dodatkowo można wspomagać się takimi produktami jak redusugar czy insunol

2) Niedoczynność Tarczycy

Niedobór hormonów tarczycy jest wynikiem zabiegu operacyjnego podczas którego usunięto część tego gruczołu, leczenia nadczynności jodem radioaktywnym lub też wywołują je przeciwciała produkowane przez organizm np. w chorobie Hashimoto. Niedoczynność tarczycy to schorzenie, które zdarza się jednej dorosłej osobie na sto, ale u starszych kobiet odsetek ten znacznie wzrasta. 

Objawami są najczęściej wzmożona senność, ogólne zmęczenie, zwiotczenie mięśni , nieokreślone bóle, łuszczenie się i wysuszenie skóry, ochrypły i gruby głos a także wypadanie włosów. Czasami na szyi pojawiają się wole i rozwija się obrzęk śluzowaty w wyniku czego skóra wydaje się bardziej opuchnięta. Zdiagnozowaną niedoczynność tarczycy leczy się tyroksyną (hormon tarczycy) którą podaje się choremu do końca życia, a jeśli wole nie reaguje na terapię wykonuje się zabieg chirurgiczny.

3) Choroby Skóry

Rogowacenie białe 

Rogowacenie białe czyli leukoplakia to białawe wypukłe plamy pojawiające się na błonie śluzowej jamy ustnej, języku oraz wokół wejścia do pochwy, najcześciej u starszych kobiet. Nie wiedomo co wywołuję leukoplakię sromu, natomiast w jamie ustnej jest najczęściej skutkiem palenia, niedopasowanej protezy czy np. ostrej krawędzi zęba. Plamy rosną pomału, raczej niczym nie grożą, ale czasami mogę ulec zezłośliwieniu toteż należy powiedzieć o nich lekarzow

Ostuda

Ostuda to żółtawe lub jasnobrązowe przebarwienia skóry twarzy. Mogą one tworzyć się także w czasie ciąży, ale najczęściej towarzyszą przekwitaniu lub są reakcją na tabletki antykoncepcyjne i zastępczą terapię hormonalną. Należy wówczas tylko zmienić typ stosowanych hormonów.

Naczynka krwionośne i znamiona pająkowate

Wszelkie naczynia krwionośne są znacznie bardziej widoczne u starszych kobiet ze względu na utratę koloru i jędrności ich starzejącej sie skóry. Sprawę pogarszają tu także uderzenia gorąca – nabrzmiałe naczynia włosowate mogą pękać. Często pojawiają sie także tzw. ”pajączki” czyli czerwone kropki, od których rozchodzą się promieniście rozszerzone niteczki. Więcej niż 7 takich znamion na twarzy jest sygnałem niedomagania wątroby. Pajączków się nie leczy, ale powinno się je pokazać lekarzowi.

Plamy starcze

Po menopauzie u kobiet na skórze tworzą się:

• brązowożółte i lekko wypukłe plamy rogowacenia łojotokowego
• ciemniejsze plamy rogowacenia słonecznego na grzbietach dłoni, twarzy i innych częściach ciała wystawionych na działanie słońca
• drobne czerwone kropki de Morgana na tułowiu
• zmarszczki to standard jak i inne niedoskonałości skóry tutaj warto sprawdzić serum celleasy

Leczeniu podlega jedynie rogowacenie słoneczne ponieważ może ulec zezłośliwieniu. Plamy takie usuwa się podczas miejscowego znieczulenia lub zamrażania ciekłym azotem. Każde rozrastające sie i krwawiące znamię należy pokazać lekarzowi.

4) Depresja

Brak estrogenów działa negatywnie na ośrodki mózgowe, które sterują naszym ogólnym „napędem”, humorem i stosunkiem do życia. Niestabilność emocjonalna jest często wywołana
zaburzeniami snu przerywanego stale napadami potów. Zmęczenie sprzyja irytacji i różnym niepokojom. Niedobory hormonalne są przyczyną napięć, lęków, stanu przygnębienia, płaczliwości, apatii, rozdrażnienia i pesymistycznego czarnowidztwa. Takie dolegliwości zdarzają się każdemu, lecz nigdy z taką częstotliwością jak w czasie klimakterium.

 Wiele pań dręczy poczucie dziwnej niewygody, trwogi, zażenowania i rozdygotania. Wpadają w panikę z błahych powodów, nie potrafią uporać się z zadaniami, które do tej pory nie sprawiały problemów, czują raz porywy entuzjazmu, za chwilę zniechęcenie, mają coraz mniej cierpliwości, przyszłość widzą w czarnych kolorach. Te wszystkie negatywne dolegliwości może odwrócić lub załagodzić zastępcza terapia hormonalna (ZTH). Bardzo często w okresie klimakterium występuje też  depresja kliniczna.

  Hasło to określa grupę schorzeń, których dominującym objawem jest obniżony nastrój wiążący się bardzo często ze spadkiem aktywności. W depresji stan psychiczny chorego nie zmienia się z godziny na godzinę, czy z dnia na dzień, a objawy trwają długo od kilku miesięcy do nawet kilku lat. W Polsce kobiety z pełnoobjawową depresją okresu okomenopauzalnego w znacznej części wypadków doszukują się przyczyn swojego złego samopoczucia w negatywnych zdarzeniach życiowych z przeszłości, a także w schorzeniach współtowarzyszących. Traktują one depresję jako zjawisko wtórne wobec wymienionych czynników, a wszelkich objawów ze sfery psychicznej najczęściej się wstydzą. Może to prowadzić do niekorzystnych następstw takich jak np. unikanie wizyty u psychiatry lub też błędna diagnoza.

Przeczytaj także: Nuvialab relax na stres

Prawdopodobieństwo wystąpienia depresji klinicznej zwiększają:

• silne stresy i traumatyczne wydarzenia
• usunięcie macicy i/lub jajników
• bardzo intensywne uderzenia gorąca oraz nocne poty
• negatywne nastawienie do menopauzy
• depresja w rodzinie

Depresja to choroba, która jeśli nie jest leczona trwa latami i uniemożliwia normalne życie. Jeśli zauważysz u siebie ponad cztery objawy z niżej wymienionych w okresie ponad dwóch tygodni powinnaś zgłosić się do lekarza:

• brak apetyt lub obżarstwo
• przesypianie niemal całego dnia lub bezsenność
• podekscytowanie lub wyjątkowa apatia
• niechęć do rzeczy, które do tej pory sprawiały ci radość (z seksem włącznie)
• utrata energii i zmęczenie
• trudności z pamięcią, koncentracją oraz w podejmowaniu decyzji
• permanentne poczucie, że jesteś osobą niczego
• niegodną i nic niewartą
• natrętne myśli o odebraniu sobie życia, o śmierci, próby samobójcze – natychmiast idź do lekarza!

Większość depresji okresu okołomenopauzalnego przebiega łagodnie lub umiarkowanie. Przebieg ciężki dotyczy jedynie kilku procent chorujących, mimo tego trzeba o nim pamiętać, ponieważ sprzyja zachowaniom samobójczym. Kobiety mimo iż chorują ok. trzy razy częściej od mężczyzn, wskaźnik samobójstw wśród całej populacji kobiet w naszym kraju jest niski, jednak rośnie on z wiekiem.

Rak szyjki macicy

Rak szyjki macicy jest nowotworem o dość nietypowej etiologii. Wbrew pozorom i powszechnej opinii jest chorobą o dosyć powolnej ekspansji, a wynika to z wieloetapowego procesu jego powstawania, poprzedzonego wytworzeniem się na szyjce zmian wyglądu nabłonka, co teoretycznie daje spore szanse na wykrycie zmian przednowotworowych i wczesnonowotworowych podczas wizyt u ginekologa.

Również umiejscowienie tego nowotworu jest „sprzyjające” z punktu widzenia łatwości dostępu metod diagnostycznych w opozycji do pozostałych nowotworów narządów rodnych np. raka jajnika, u którego wczesne postawienie diagnozy jest nieporównywalnie trudniejsze.

Za tworzenie się raka szyjki macicy odpowiedzialne są niektóre typy wirusa brodawczaka ludzkiego – HPV. Aż ponad 2/3 przypadków raka szyjki macicy wywołują dwa typy wirusa HPV – 16 i 18. Podstawowym, bezbolesnym i powszechnie wykonywanym badaniem diagnozującym raka szyjki macicy jest cytologia, pozwalająca wychwycić nawet przedinwazyjne stadia tego raka. Wykryte początkowe stadium daje 100% szansę na skuteczne wyleczenie, jest więc o co walczyć.

Należy wiedzieć, że wczesnym zmianom nowotworowym nie towarzyszą żadne dolegliwości dlatego tak istotne są kontrolne badania profilaktyczne co najmniej raz do roku. Nowotwór ten rozwija się średnio od 3 do 10 lat, a objawy zgłaszane przez chore pacjentki są niespecyficzne. Należą do nich krwiste upławy o niemiłym zapachu, krwawienia międzymiesiączkowe, krwawienia kontaktowe po odbyciu stosunku, a także nawet bóle w okolicy krzyżowo lędźwiowej.